Als je het rumoer rond de Cito een beetje volgt, krijg je de indruk dat de toekomst van onze 12-jarigen ieder jaar meer aan een zijden draadje komt te hangen.
Gymnasia in de randstad willen alleen nog leerlingen met hoge scores en er komen steeds meer aanbieders die kinderen klaar stomen voor de Cito-toets.
Het lot van 12-jarigen lijkt daarmee voor de rest van hun leven bezegeld.
Met een slechte Cito-score is de verdere schoolcarrière naar de filistijnen. Wie is er gek?

Welke boodschap geeft een Cito score aan kinderen?

Wat ik maar niet kan begrijpen is wat wij steeds meer een kind onbewust aandoen.

  • Welke boodschap geef je aan je kinderen mee als de Cito-score hoog moet zijn?
  • Welke druk leg je op je kind, als je veel geld en tijd gaat investeren in het klaarstomen voor een test die meet wat de gemiddelde leraar al heel lang weet?
  • Wie houdt je eigenlijk voor de gek?

Maar vooral: Hoeveel keer in groep 8 laat je een kind dus onbewust weten dat het niet goed genoeg is als het niet de felbegeerde hoge score haalt?
En wat gebeurt er met een kind als het door de extra inspanningen door de bijlessen toch naar het VWO kan?
Om vervolgens daar al snel te moeten afstromen naar Havo en een jaar later naar het verafschuwde VMBO?
Welk zelfbeeld houdt dit kind over aan deze misluk-cyclus?

En niet te vergeten, wat doen teleurgestelde ouders met een kind die de leerstof niet trekt, maar wel moet omdat de Cito zoveel jaar geleden aangaf dat het er in zat?
Worden deze groep 8-sters de gelukkige, blije pubers die hun ouders zo graag willen?

Of blijven het afhakers omdat ze toch niet kunnen voldoen aan de onuitgesproken normen en verwachtingen van hun ouders?
Die de illusie hebben dat ze alleen met een VWO diploma gelukkig kunnen worden in de toekomst?

Vertel mij:

  • Is er tegenwoordig in Nederland nog een 12-jarige te vinden die zonder spanning een Cito- of andere toets maakt?
  • Wat is er tegen de gemakkelijke weg? Eerst de VMBO en Havo en eventueel verder?
  • Waarom mogen onze kinderen niet meer genieten van hun eigen tempo?
  • Wat maakt dat iedereen zich bemoeit met schoolkeuzes en dat het vooral prestatiegericht en hoog moet zijn?
  • Krijgen we daar gelukkige kinderen van?

Nee, ik geloof er niets van.

Ik kan me niet voorstellen dat een kind niet gewoon de weg volgt die het moet volgen.
In de krant stond ooit een foto die me erg blij maakte.
Twee mannen die een universitaire studie hadden afgerond, terwijl ooit de Cito een lager wal toekomst voorspelde.
Daar krijg ik een “Ha…, lekker puh” gevoel van.
Alleen wel jammer dat het dan toch weer gaat over een universitaire studie…

Waar ik echter helemaal blij van word, zijn de verhalen van mensen met een universitaire studie die bijvoorbeeld meubelmaker, vioolbouwer of kunstenaar worden.
Mensen die hun echte talent volgen en doen wat ze het beste kunnen.
Ze laten hun handen en hart het werk doen in plaats van een overspannen hoofd te krijgen. Helaas blijkt uit vele van die verhalen dat het  overspannen hoofd er wel eerst voor nodig was.
Dat dan weer wel…..

Laat een kind nog even kind zijn alsjeblieft

Nog een dik half jaar en dan gaan de huidige 12-jarigen als brugpieper over straat met een veel te zware schooltas.
Daar wordt alleen al de eerste de beste Arbo-wet voor volwassenen overtreden.
Onze kinderen laten we echter gewoon hun ruggen te zwaar belasten voor de heilige schoolresultaten die steeds hoger moeten.

Plezier en spelen is er niet meer bij want er moet huiswerk gemaakt omdat het echte leven is begonnen.

En opnieuw rijst dan mijn vraag: Waar zijn we mee bezig?
Voor welke toekomst voor een kind zijn we nu bang?

Onze dochter kreeg gymnasium advies. Onze zoon Havo/Vwo
Wij besloten anders en dochter ging naar havo/vwo en zoon naar Vmbo.
Lekker dichtbij, alles in de hand en plezier in leven en leren.
Op straat, in het zwembad en in de winkel werd ik er vaak op aangesproken welke ontaarde ouders wij waren dat we onze dochter niet naar het gymnasium lieten gaan.
Na een paar keer stopte ik met de uitleg dat 40 km fietsen, alleen als 11-jarige zonder alle bekende vriendinnen niet ons idee was van een gelukkige jeugd.

Na drie jaar havo was ze rijp voor de overstap naar 4-VWO en maakte allemaal nieuwe vrienden en begon steeds meer tijd in te ruimen voor haar sport.
In haar eindexamen jaar was 50% van de medeleerlingen afgestroomd naar Havo en Vmbo en het leek er op dat nog eens een groot deel het diploma niet ging halen.

Dat waren dus allemaal “mislukte” leerlingen met een hoge cito-score die alsnog moesten verwerken dat ze toets na toets onvoldoendes haalden.
Thuis hebben deze kinderen vaak een hoop ellende over hun prestaties en onverschilligheid, faalangst, depressies en een gedeukt gevoel van eigenwaarde blijven over.

Met lede ogen zie ik het soms aan en vraag me steeds af: Ouders had je dit gewild voor je kind toen je de Cito-toets zo belangrijk vond?

 Wat zou mooi zijn?

Geregeld vertelden onze kinderen, de Vwo-er en de Vmbo-er elkaar aan tafel hoe blij ze waren dat ze niet op elkaars school zaten. Hoe ongelukkig ze zich zouden voelen met de lesstof, het huiswerk en de medeleerlingen.

Beide totaal verschillende kinderen met een totaal andere leerweg.
Maar wel altijd met plezier naar school, met haalbare doelen en allebei een jaartje extra naar school.
Omdat de lange weg soms zoveel meer onderweg te bieden heeft dan de jakkerweg die zoveel stress kan opleveren.

Inmiddels hebben ze allebei hun werkplek gevonden en daarmee ook voor dit moment hun draai in het leven. Al verwacht ik dat er vast nog wel de nodige draaien zullen komen want niets is voor eeuwig.

Ach….. het leven leeft zich toch wel.. met of zonder Cito…


Lees ook: Wens voor 2012: pedagogiek van vertrouwen
Lees ook: Stop met vergelijken
Lees ook: Hokjesonderwijs
Lees ook: Ieder kind kan leren
Lees ook: Opvoedingskramp: ouders in paniek
Lees ook: Onderwijs een nachtmerrie?
Lees ook: Bomen van kinderen


Je las een blogartikel van Centrum Tea Adema…

…maar kijk gerust ook eens naar de andere informatie op onze website:

Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen en video’s vol tips en inzichten?

Like dan onze Facebook-pagina of schrijf je in voor onze 2-wekelijkse nieuwsbrief. Allebei mag ook. ;-)